Sea World

De laatste volledige dag. . . met dit besef werd ik wakker. Heel cliché, maar wat vliegt het toch voorbij. Elke vakantie weer. Ik kijk op de wekker en zie dat het tien over half zeven is en ik kan nog even blijven liggen, maar intussen dwalen mijn gedachten af naar het inpakken van de koffers en alle andere zaken die we in orde moeten maken voordat we weer terug naar huis kunnen reizen. Ik kijk later nogmaals op de wekker en zie dat hij het niet meer doet. "Daaf wordt eens wakker, volgens mij hebben we geen stroom meer" Samen gingen we door het huis op zoek naar de stoppenkast en zagen dat de felle noodverlichting door het gehele huis brandde. "De stroom zal dan wel regelmatig uitvallen" en met deze wetenschap ging ik maar lekker op de bank de belevenissen van gisteren op papier zetten. " Wil jij dan even koffie zetten?" vroeg ik aan David. "Wordt eens goed wakker, want dat gaat natuurlijk ook niet!" was hierop zijn antwoord. Balen, dan maar zo'n mierzoet sapje want de Blooming Onion van gisteren proefde ik onderhand nog. David ging ondertussen bekijken of de douche dan wel warm was, dat was het geval want hij bleef een tijd weg. Na een tijdje hoorde ik allerlei piepjes en was er weer electriciteit. "En nu koffie! " Vandaag staat Seaworld op het programma. De lucht is strakblauw dus de zonnebrand wordt naast de proviand snel ingepakt. We zijn 10 minuten onderweg wanneer we er achter komen dat de voucher voor het park nog in het huis ligt. Zowaar zonder onvertogen woord, wat ontspanning al niet met je doet, zijn wij omgekeerd om de voucher te halen. Iets later dan de bedoeling rijden we om 10 uur het park in. We hebben er weer zin in! Wat een enorme wachtrij voor de kassa! Dat is een tegenvaller omdat we eigenlijk al een geldige voucher hebben, die blijkt omgewisseld te moeten worden bij de kassa!  Grrrr... Wanneer we het park in zijn, gaan we eerst bekijken of Luke nu wel in de attracties met een hoogterestrictie mag. Hij heeft nu zijn nieuwe 'hoge zool' sneakers aan dus wie weet. Ja hoor, hij mag door dus we gaan meteen in de Manta. Een rollercoaster waarbij de zitjes 90 graden worden gedraaid zodat je als een Manta ( zeerog) door de lucht vliegt. Wauw wat gaaf en die kleine hoorde ik het uitgillen van plezier. Zo ontzettend leuk en eindelijk een foto waarbij hij niet met zijn handen voor zijn ogen zit hahaha ( daar waren zijn armen te kort voor). David heeft aan één ritje genoeg, zijn lijf reageert niet zo lekker op G - krachten en hij zweet als een otter. Misschien gaan we vanmiddag nog wel een keer zonder hem. Om 12.00 uur begint er een show in het Shamu Stadion.  We waren er ruim op tijd en zochten een goede plek, wel in de Soakin zone, maar lekker in het midden van boven naar beneden gezien. Er was mooie muziek en er was genoeg vertier voordat de show begon. De muziek ging harder en het draaihek in het water ging langzaam open. Daar kwamen de orka's en ik ben niet snel sprakeloos, maar dat was ik echt. Wat fantastisch en zó ontzettend mooi om hier te kunnen zijn en dit te kunnen zien. Ik kan het eigenlijk gewoon niet beschrijven hoe mooi, bijzonder en gaaf het is om dit te hebben meegemaakt. De foto's en de video opnamen spreken voor zich. Daarna naar de dolfijnen nursery waar we eventjes hebben gekeken naar jonge dolfijnen die in Seaworld geboren zijn. Daarna bij Starbucks een lekkere frappuchino gehaald en daarna op weg naar de alligatoren. Onderweg kwamen we een gedeelte tegen waar pijlstaartroggen zwommen en gevoerd konden worden. Ze zwommen in een ondiep rond bassin allemaal rondjes en kwamen daarbij naar de oppervlakte. Je kon ze dus zo aanraken en aaien. Zoë en Luke stonden meteen vooraan, ik hield me een beetje op de achtergrond. Ik vond het prachtig om te zien, maar heb al van kleins af aan een visfobie (Ik heb dus echt nog nooit een levend exemplaar aangeraakt). "Nu jij Mam" hoorde ik Zoë en Luke al zeggen. Nu kon ik niet meer terug en deed snel mijn hand in het water. Bleh, wat zijn die beesten glad, maar toch heb ik het wel even gedaan.  De kids hebben beiden nog een bakje vissen gekocht en ze uit de hand aan de roggen gevoerd. Om 15.00 uur begint de dolfijnen show dus doen we lekker tot dit tijdstip het gedeelte van het park rondom het Dolphin Theatre. We komen langs Journey to Atlantis. Een attractie uiteraard gebaseerd op de gezonken stad en wederom staat water en getting soaked in het middelpunt. We hebben buiten al even staan kijken en ook hier is de vrije val hoog. Luke en ik zaten voorin en konden het verhaal van Atlantis goed zien, we vaarden zo lekker op het gemak door het water tot de grote val. De deuren gingen open en waar wij zojuist nog hadden gekeken hoe de boten naar beneden kwamen, vielen we nu zelf richting de enorme waterbak die de boot moest afremmen. Dát viel reuze mee en terwijl ik achterom keek, zag ik dat David en Zoë het er ook droog vanaf hadden gebracht. We kabbelden verder en Flats een grote straal recht op mijn hoofd en lijf. Vervolgens hoorden we toeschouwers vanaf de kant lachen, er stonden overal waterpistolen die de mensen in de boot natspoten en ik was duidelijk met een voltreffer geraakt! Op naar de uitgang waar mijn kleding in de zon kon opdrogen, maar schijn bedriegt onze rit was nog niet afgelopen. De boot ging uit het zicht van waar wij de rit hadden gadegeslagen en klom nogmaals een stukje omhoog om vervolgens in een veel dieper water neer te stortten. De zoveelste tsunamigolf deze vakantie rolde over de boot en we hadden wederom geen droge vezel meer aan ons lijf. "Revanche is wat we gaan nemen!" hoorde ik de drie Daltons roepen en ze liepen regelrecht naar de waterpistolen. Ze bekeken welk pistool mij met een voltreffer had geraakt want DIE wilden zij óók. Ik was zo drijfnat dat ik alleen maar in het zonnetje wilde opdrogen. Gelukkig had ik dit keer slippers en kleding die gemakkelijk opdroogt aan. Ik moest zelfs vanaf een afstandje lachen wat een lol die kids en de GVR hadden wanneer ze onbenullige attractiegangers de volle laag gaven. David ging met Luke even wat geld pinnen om nog wat meer kwartjes in het waterpistool te kunnen gooien. Zoë en ik bleven al dampend in de zon achter. Na tien minuten kwamen ze terug met een grote grijns op het gezicht. "Die goudzoeker heeft alweer 10 dollar gevonden" zei David. " Echt waar of is dit nu een grapje?" aangezien hij gisteren 20 dollar had gevonden. "Nee echt waar, Mam" zei Luke " Dus we kunnen nog wel even doorgaan met het waterpistool" Hahaha geweldig "Ja hoor jongen tuuuuurlijk". Ik wist waar ik het komende half uur zou zitten, ook geen straf! "Jongens de Dolfijnenshow begint zo!" riep ik en twee kwartjes later liepen we richting het Dolphin Theatre waar het inmiddels al heel druk was. Ook deze show was heel indrukwekkend, wat een mooie en slimme dieren die dolfijnen! En wat een super beroep hebben die trainers, ik ben jaloers! Met nog een paar attracties te gaan liepen we vol van de show naar buiten. Er was nog één pittige achtbaan in het park die we nog wilden doen, dus gingen we in Kraken de wilde waterslang. Inmiddels zijn we na die twee weken 'ervaren' achtbaan rijders en is deze uiteindelijk hoog in het lijstje geëindigd. Het was er zo rustig dat, behalve David ( hij was nog misselijk van de eerste keer ), wij nog een keer gingen. Na al het attractiegeweld even een hapje eten in een BBQ restaurant. Het was er niet druk en nu begrijp ik waarom.... Eventjes bijkomen en dan staat er nog één show op het programma. De zeeleeuw - ottershow en wederom was het al flink druk in het theater. Een grappige en leuke show hebben we gezien over twee zeeleeuwen die afstudeerden aan de Zeeleeuwen Academy. Tijdens de show zie je hoeveel gebaren, knikjes en gesproken commando's de Zeeleeuwen hebben aangeleerd, echt knap! Na de show zouden we naar huis gaan tenminste dat hadden we afgesproken, echter was er nog één attractie die 's - middags echt te druk was. Antarctica was nu rustig en die hebben we dan uiteindelijk nog even meegepakt. Deze attractie gaat over het leven van pinguïns op Antarctica en waren wij even blij dat we weer droog waren! We gingen met een karretje door de attractie om uiteindelijk uit te stappen in een omgeving van 10 graden. Hier was een mini Antarctica nagebootst met heel wat verschillende soorten pinguïns. Mooi om te zien, maar ook heel koud als je al dagen in een temperatuur van 30 graden leeft. Er begonnen overal om ons heen kinderen, die wel nat waren, te huilen. " Gaan we weer naar buiten?" vroegen onze twee bibberende rietjes. "Ja we gaan onze foto even ophalen bij de uitgang en dan gaan we nog even shoppen." Eindelijk eens een leuke actiefoto waar we thuis een mooi plekje voor gaan zoeken. Nu nog even de laatste inkopen doen voordat we morgenochtend de koffers gaan inpakken. Ik had in de tweede winkel een ontmoeting met "De man met de hamer' en wilde naar huis en zo uiteraard ook de kids. Onze laatste avond in het gezellige mooie huis in Terra Verde. Het werd de alom bekende kliekjesavond. De Outback steak van gisteren met gepofte aardappel evenals de spareribs van de kids werd werd nog lekker door David opgegeten. Stokbrood, salade, kruidenprutjes/smeersels en olijven en uiteraard een lekker wijntje erbij hmmmm. Gezellig zaten we gewoon lekker op de bank bij elkaar gekropen en moe maar voldaan van alle mooie indrukken die we deze reis hebben opgedaan. Wat een mooi en vooral gelukkig moment.